Pewnej nocy kompozytorowi przyśnił się diabeł stojący w nogach łóżka, który w zamian za duszę muzyka zaproponował swoje usługi. Tartini wyzwał go na muzyczny pojedynek. Diabeł wziął w ręce skrzypce i zagrał sonatę tak piękną i wykonaną z takim mistrzostwem i uczuciem, jakiego Tartini nigdy w życiu nie słyszał. Silne wzruszenie, towarzyszące słuchaniu muzyki spowodowało, że kompozytor obudził się i pochwyciwszy skrzypce próbował powtórzyć usłyszany we śnie utwór. Niestety, udało mu się uzyskać tylko namiastkę tego, co grał diabeł. Napisaną wtedy kompozycję nazwał właśnie "Diabelską sonatą".


Statua Giuseppe Tartiniego, z tyłu ratusz.

Czerwona "Wenecjanka" (Benečanka) to chyba najsłynniejszy budynek Piranu. Wygląda jak żywcem wzięty z nieodległej Wenecji - stąd oczywiście jej potoczna nazwa. Ten piętnastowieczny budynek przykuwa uwagę szczegółami gotyckich elementów wykończeń okien i balkonu. Jasny, rzeźbiony kamień pięknie kontrastuje z żywym, czerwonym kolorem elewacji.


"Wenecjanka" (Benečanka).

Mijając "Wenecjankę" wchodzimy w wąskie uliczki starego miasta, które wznoszą się ku górze. Zgodnie z ukształtowaniem półwyspu, na którym leży miasto: część południowa schodzi płasko do portu, a im głębiej wchodzimy pomiędzy budynki, tym wyżej przychodzi nam się wspinać. Uliczki robią się coraz węższe. Tu już nie ma mowy o jakimkolwiek ruchu samochodowym.


Wąskie zaułki starego miasta.

W końcu robi się tak wąsko, że wyciągając swoje ramiona możemy dosięgnąć budynków stojących po przeciwnych stronach uliczki. Tak wąska zabudowa daje to, co w gorące, śródziemnomorskie lata jest najbardziej pożądane: cień i przyjemny chłód. Przechodząc między budynkami możemy dosłownie zajrzeć mieszkańcom w okna. A to bardzo dobra okazja na poznanie trochę bliżej ich codziennego życia.


Uliczki węższe, niż rozstaw ramion.

Po wspinaczce wąskimi uliczkami docieramy do najwyższego punktu półwyspu: nad urwistą północną skarpę. Tu stoi, bielejący w słońcu, kościół św. Jerzego wraz z charakterystyczną dzwonnicą. Udostępniona jest ona dla zwiedzaj±cych. Z samej wieży, ale także z jej podnóża roztacza się rozległa panoramia miasta położonego na (otoczonym z trzech stron Adriatykiem) charakterystycznym półwyspie. A na horyznocie majaczy włoskie wybrzeże.


Wysoka, północna skarpa półwyspu (w tyle kościół św. Jerzego wraz z dzwonnicą)

Tutaj też możemy zobaczyć (jakże odmienne od południowego) północne wybrzeże półwyspu. I tylko "zobaczyć", gdyż znajdujemy się na kilkudziesięciometrowej skarpie, wzmocnionej obronnym murem i brzeg morski jest niedostępny. Panujące tutaj niemal przez cały dzień zacienienie jest zupełnym przeciwieństwem tego, co widzieliśmy w pirańskiej marinie.

A po zwiedzaniu proponuję wrócić na plac Tartiniego i napić się dobrej kawy w jednej z otaczających go kawiarni. Lub ochłodzić się pysznymi lodami w którejś z cukierni. A najlepiej, i jedno, i drugie ;-)


Interaktywna mapa okolic Piranu.

Szukasz więcej?
Zobacz inne ciekawe miejsca w Słowenii.
Szukasz sprawdzonego przewodnika? Zajrzyj do naszej księgarni!