w

Ruchome wydmy w Słowińskim Parku Narodowym

Słowiński Park Narodowy został utworzony w 1967 r. Zaś w 1977 r. został wpisany na Listę Światowych Rezerwatów Biosfery UNESCO. Obejmuje swoimi granicami dwa największe w Polsce jeziora przybrzeżne: Łebsko i Gardno, które powstały przez odcięcie dawnych zatok morskich. Stało się tak dzięki występowaniu na omawianym terenie wydm ruchomych. Ten ewenement przyrodniczy, należące do największych w Europie wydmy nadmorskie będzie celem naszej wędrówki. Znajdują się tu tzw. "Białe góry" - największe pole wydmowe w naszym kraju. Niezwykle interesujące są także zachowane tu niemal w pierwotnej postaci lasy nadmorskie: bory bażynowe, bory bagienne i lasy bukowe.


Mokradło w Słowińskim PN

U bram Parku

Wyruszamy z Łeby. Tu na dworcu PKP rozpoczyna się szlak czerwony, którym podążymy. (Później dołącza do niego zielony szlak spacerowy - okrężny) Pierwszy etap, ok. 2,5 km, to dojście do Rąbki. Ta niewielka osada składa się w zasadzie wyłącznie z budynków należących do Parku. Tu znajduje się także parking, do którego można dojechać samochodem, autokarem, a w sezonie kursującymi z Łeby odkrytymi samochodami terenowymi (ten środek transportu polecamy szczególnie - wrażenia gwarantowane). W budynkach Parku znajduje się także muzeum przyrodnicze, a tuż obok, nad brzegiem Jeziora Łebskiego, wieża widokowa, z której można podziwiać jego rozległą panoramę.

Wyrzutnia rakiet

Kierując się w głąb Parku dotrzemy do placówki Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej, która mieści się w budynkach dawnej wyrzutni rakietowej. Znajduje się tutaj pozostałości instalacji z czasów II wojny światowej. Właśnie w Rąbce mieścił się jeden z poligonów wojskowych, na których testowano rakiety dalekiego zasięgu: najpierw V1 a pod koniec wojny także V2, które miały służyć do zaatakowania Stanów Zjednoczonych i innych celów odległych o tysiące kilometrów od granic hitlerowskiej Rzeszy. Projektu tego nie dokończono, kres próbom położył koniec wojny. Dziś możemy podziwiać pozostałości dawnej bazy rakietowej.

Ginący las

Kierujemy się dalej na zachód drogą nad brzegiem jeziora. Warto zwrócić uwagę na charakterystyczny dla tego regionu podmokły las nadmorski. Jego soczysta kolorystyka i bogactwo gatunków ustąpi za chwilę niszczycielskim siłom przyrody. Dochodzimy do miejsca, gdzie droga ginie pod wałami piasku. Dookoła możemy zaobserwować cichą, ale jakże dramatyczną walkę lasu z zasypującymi go górami piasku. Początkowo są to drzewa przysypane na wysokość kilku metrów, później całe korony giną w piasku - las powoli obumiera. A tuż za pierwszą wydmą sterczą z piasku wyłącznie martwe kikuty. Sprawia to niesamowite wrażenie...


Krajobraz wydm nadmorskich

Białe i szare wydmy

Pozostawiając za sobą zasypywany las rozpoczynamu wspinaczkę na najwyższą wydmę Parku. To prawdziwa góra piasku. Jej kulminacja, zwana "Łącką Górą", osiąga 42 m.n.p.m. Dotąd mamy za sobą ok. 9 km (od dworca PKP w Łebie). Z wierzchołka możemy podziwiać rozległe widoki. Szczególnie interesujące w kierunku zachodnim, gdzie rozpościera się przed nami kilkukilometrowa piaszczysta pustynia. Żadnych śladów życia. Tylko biel piasku, niemal po horyzont. My swoje kroki kierujemy na północ, ku plaży. Przecinamy kilka wydm szarych, których nazwa odzwierciedla ich charakterystyczne zabarwienie. Pochodzi ono od warstewki gleby, która pojawia się na powierzchni piasku, a sama wydma jest powoli zasiedlana. Przeciwieństwem wydm szarych są obserwowane wcześniej wydmy białe, zwane też "Białymi Górami", na których nie znajdziemy nawet najdrobniejszych śladów życia biologicznego.

Zasypany kościół

Na plaży znajduje się węzeł szlaków: czerwony podąża na zachód, w głąb Parku i dalej do Czołpina, zielony zaś na wschód, do Łeby. Tam zmierzamy. Ostatni odcinek (ok. 8 km) to spacer plażą. Brzegiem morza dochodzimy do strzeżonego kąpieliska na plaży zachodniej. Skręcamy na drogę do Łeby. Po drodze mijamy fragmenty murów dawnego kościoła p.w. Św. Marcina, zniszczonego przez wędrującą wydmę. Ruiny kościoła są pozostałością po Starej Łebie - wsi, która w przeszłości cała zniknęła pod zwałami przemieszczającego się piasku. Dochodzimy do punktu wyjściowego naszej wycieczki.